باسلام ؛امشب بنا برقولی که داده بودم دومین آیه مطرح در بحث امامت رامعرفی می نمایم البته قبلش عذر می خواهم از اینکه کمی فاصله افتاده البته علتش مناسباتی بود که به آنها پرداختم.

آیه مد نظر،آیه 124سوره بقره معروف به آیه ابتلا است که عبارت است از: 

وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی‏ قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ (124)

و (به یاد آر) هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى بیازمود، پس او همه را به نحو کامل انجام داد؛ پروردگارش گفت: همانا من تو را براى مردم امام و پیشوا کردم.در این آیه به دوموضوع مهم اشاره شده که عبارتند  از:

1.جایگاه والای امامت وارتقاء درجه ای که به حضرت  ابراهیم علیه السلام عطاشد.

2.امامت به ظالمان وستمکاران نمی رسد.

در بیان جایگاه والای امامت باید بدانیم که دومطلب از این آیه فهمیده می شود :اولاً اینکه با این گفتگویی که بین ابراهیم وخدا انجام می شود خدای متعال امامت را از نبوت ورسالت بالاتر معرفی میکند زیرا پس از آزمایشات مختلف در سن پیری این سخن بیان شده واصولاً معنای ابتلا نیز آزمایش است که ابراهیم از پس آن امتحانات به خوبی وباسربلندی خارج می شودوخدا نیز در عوض به ایشان این مقام را اعطا می نماید.

دوماً:امامت به ظالمان وستمکاران نمی رسد پس در نتیجه کسی شایستگی مقام امامت دارد که دارای مقام عصمت باشد.

ان شاء الله در آینده باز هم  در این زمینه سخن خواهم گفت.