| نظر

باسلام خدمت دوستان عزیز وعرض تسلیت به مناسبت شهادت  امام موسی کاظم علیه السلام

امروز به معرفی سومین آیه از آیات امامت می پردازم وآن آیه ای است که صراحت دارد در معنای امامت ومعروف به آیه ولایت است زیرا در خود این آیه لفظ ولی آمده؛منتها به همه دوستان پیشنهاد میدهم که این آیات را حفظ کنیم زیرا ثمرات بسیاری در این کار نهفته است که اگر لازم دانستید در مورد آن هم صحبت می کنم.

آیه ولایت را باهم می خوانیم((المائدة : 55))إِنَّما وَلِیُّکُمُ‏ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ

 جز این نیست که سرپرست و ولىّ امر شما خدا و فرستاده اوست و کسانى که ایمان آورده‏اند، آنها که نماز را برپا مى‏ دارند و در حالى که در رکوعند زکات مى‏دهند.

این آیه همانطور که بیان شده ودر کتب تفسیر بدان اشاره شده زمانی نازل شدکه فرد فقیری به مسجد پیامبر اکرم در مدینه وارد شدودرخواست کمک کرد ولی هیچ یک  از مسلمین و صحابه به یاری او نشتافتند در همین حین او دست نیاز بسوی آسمان برافراشت وشکایت به درگاه  الهی برد که خدایا شاهد باش که به مسجد پیامبرت آمدم ولی دست خالی برگشتم در همین حین امیرالمؤمنین علیه السلام که مشغول نماز بودند باشنیدن صدای آن مرد در حالیکه در رکوع بودند دست خود را دراز کرده وبا اشاره به آن مرد به او فهماندند که انگشتر را از دست ایشان در بیاورد وشکایت به پیشگاه حضرت حق نبرد ،در همین حین این آیه نازل شد.

تفاسیر ثعلبی،ابن مغازلی شافعی،تفسیر کبیر فخر رازی ،تفسیر الدر المنثور سیوطی وتفاسیر زیاد دیگری این امر را تأیید کرده اند که این آیه در مورد امیرالمؤمنین نازل شده است بطور مثال:

الدر المنثور فى تفسیر المأثور    ج‏2    293    

و أخرج عبد الرزاق و عبد بن حمید و ابن جریر و أبو الشیخ و ابن مردویه عن ابن عباس‏ فی قوله‏ إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‏ الآیة قال نزلت فی علی بن أبى طالب‏

در آینده بازهم در این مورد صحبت می کنیم واشکالاتی که در مورد دلالت یاشأن نزول آیه مطرح شده بیان وبه جوابدهی آنها می پردازیم.

 

| نظر بدهید

باسلام ؛

از تأخیر پیش آمده عذر می خوام به دلیل اشکال در اینترنت نتونستم زودتر خدمت برسم .قبل از اینکه درباره بحث چیزی بگم قبلش لازم می دونم شهادت حضرت زینب سلام الله علیها راتسلیت بگم.

آیه ابتلاء از آزمایشی سخن می گوید که خدای متعال درباره حضرت ابراهیم صورت داد واین آزمایش عبارت بود از قربانی کردن فرزندش اسماعیل است .خوب است بدانیم که این آزمایش در سنین پیری ابراهیم صورت گرفت وآن زمانی بود که ابراهیم پیامبر خدا بود پس خودبخود این اشکال رفع می شود که کسی بگوید این مقام امامت که خدا در این آیه می فرماید همان مقام نبوت است زیرا ابراهیم دارای آن مقام بود ومعنی ندارد که دو بار خدای متعال یک چیز را به کسی بدهد.

دومین نکته ای که باید مدّنظر داشته باشیم سنّت آزمایش از سوی خداست

أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ‏ (العنکبوت2)بنا براین آیه خدای متعال همه انسانها را مورد امتحان قرار می دهد وبه همین جهت ابراهیم نیز مورد آزمایش الهی قرار گرفت وپس از سربلندی از آن خدای متعال ایشان را ترفیع درجه بخشید وبه مقام امامت رساند واین جایگاه امامت را می رساند.

از سؤال وپرسشی که بین ابراهیم وخدای متعال رخ میدهد به روشنی دانسته می شود که این اتفاق در سنین پیری او صورت پذیرفته وگرنه معنی نداشت که ابراهیم برای ذریّه اش هم چنین چیزی را بخواهد زیرا بنا بر آیات سوره حجر51تا55 وسوره هود 73ابراهیم وهمسرش هیچ امیدی به فرزنددارشدن نداشتند وآن را آزمایشی الهی می پنداشتند حال چگونه ممکن است کسی مانند ابراهیم از خدا  بخواهد که فرزندی را که هنوز خدا به او نبخشیده (وامیدی هم به آن ندارد)امام قرار دهد!!!

از جوابی که خدای متعال به او می دهد عصمت فهمیده می شود واینکه تنها کسانی این لیاقت را پیدا می کنند که از هر گونه ظلم وگناهی به دور باشند به دلیل:

(أَ فَمَنْ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ؟ أَمَّنْ لا یَهِدِّی إِلَّا أَنْ یُهْدى‏؟ سوره یونس35

آیا کسی که بسوی حق هدایت می کند،سزاوارتر است به اینکه مردم پیرویش کنند؟ و یا آن کس که خود محتاج بهدایت دیگرانست، تا هدایتش نکنند راه را پیدا نمیکند؟باتوجه به این آیه هم در می یابیم که امام ودعوت کننده بسوی حق بایدهیچ احتیاجی به سوی مردم نداشته باشند در اینکه چیزی را بخواهند از ایشان بیاموزند ومی طلبد که عصمت داشته باشند.

در آینده باز هم در این مورد سخن خواهیم گفت.

| نظر

باسلام ؛امشب بنا برقولی که داده بودم دومین آیه مطرح در بحث امامت رامعرفی می نمایم البته قبلش عذر می خواهم از اینکه کمی فاصله افتاده البته علتش مناسباتی بود که به آنها پرداختم.

آیه مد نظر،آیه 124سوره بقره معروف به آیه ابتلا است که عبارت است از: 

وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی‏ قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ (124)

 

و (به یاد آر) هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى بیازمود، پس او همه را به نحو کامل انجام داد؛ پروردگارش گفت: همانا من تو را براى مردم امام و پیشوا کردم.در این آیه به دوموضوع مهم اشاره شده که عبارتند  از:

1.جایگاه والای امامت وارتقاء درجه ای که به حضرت  ابراهیم علیه السلام عطاشد.

2.امامت به ظالمان وستمکاران نمی رسد.

در بیان جایگاه والای امامت باید بدانیم که دومطلب از این آیه فهمیده می شود :اولاً اینکه با این گفتگویی که بین ابراهیم وخدا انجام می شود خدای متعال امامت را از نبوت ورسالت بالاتر معرفی میکند زیرا پس از آزمایشات مختلف در سن پیری این سخن بیان شده واصولاً معنای ابتلا نیز آزمایش است که ابراهیم از پس آن امتحانات به خوبی وباسربلندی خارج می شودوخدا نیز در عوض به ایشان این مقام را اعطا می نماید.

دوماً:امامت به ظالمان وستمکاران نمی رسد پس در نتیجه کسی شایستگی مقام امامت دارد که دارای مقام عصمت باشد.

ان شاء الله در آینده باز هم  در این زمینه سخن خواهم گفت.